သာဒိန်ချေ ၄ တန်းအရွယ် …
ကျောင်းမှာ ဆရာမက အစိုးရဆိုစွာကို ရှင်းပြရေ။
သာဒိန်ချေ လုံးဝ နားမလည်။
အိမ်ရောက်လို့ ဘားဘာကို မိန်းကြည့်ခါ ဘားဘာက တနား စဉ်းစားပနာ “သားချေ၊ အေပိုင်မှတ်။ ဘားဘာကို သမ္မတလို့ မှတ်။ အီးယောင်ကို လွှတ်တော်လို့ မှတ်။ ထမင်းချက် အေးစိန်ကို လုပ်သားတိလို့ မှတ်။ သားချေကတော့ခါ ပြည်သူ။ သားညီချေကို အနာဂတ်လို့ မှတ်။ ဟုတ်ပလာ။” ဆိုပနာ နမူနာ ပီးရေ။
သာဒိန်ချေ တခုပိုင်လည်း နားမလည်။ ယင်းပိုင်နန့် စာဖတ်ပနာ အိပ်ယာ ဝင်လိုက်တေ။
ညဉ့်နက်သန်းခေါင် ညီချေ ငိုသံကြားလို့ သာဒိန်ချေ လားကြည့်ရေမှာ အိပ်ယာထဲမှာ ချီးပေပနာ ညီချေ ငိုနိန်ရေ။
အီးယောင်ကို လားကြည့်ရေမှာ တခေါခေါနန့် ပက်လက်လန်ပနာ မွန်နိန်ရေ။ ဘားဘာက အိပ်ယာထဲမှာ မရှိ။
အရီး အေးစိန်ကို လားနှိုးဖို့ လားကြည့်ရေမှာ၊ အဘာလေး ဘားဘာက အရီး အေးစိန် အိပ်ယာမှာ ပလူးပလဲနန့်။
ရုတ်တရက် သာဒိန်ချေ “အစိုးရ” ဆိုစွာကို နားလည်လိုက်တေ။
သမ္မတက လုပ်သားတိကို လိုက်ကျပ်နိန်ရေခါ၊ လွှတ်တော်ကတော့ အိပ်ပျော်နိန်ရေ။ ပြည်သူတိကို တယောက်လည်း ဂရု မစိုက်၊ အနာဂတ်ကလည်း ချီးလူးလူး သီးလူးလူးထဲမှာ မျှောနိန်လီရေ။
စံဂိုးအောင်
ဘားဘာ = အဖေ
အီးယောင် = အမေ
