အကျွန်ရို့ အမြဲတမ်း ကိုယ့်စွာကို နှစ်သိမ့်ကတ်စွာက …
အိမ်ထောင် မကျခင်၊ အိမ်ထောင်ကျပြီးကေ ပို အဆင်ပြေလာဖို့။
အိမ်ထောင် ကျပြီးကေ၊ အချေ ရလာကေ ပိုလို့ ပျော်ဖို့ ကောင်းဖို့။
အချေတယောက် ရဗြီးကေ၊ နောက်တယောက်ဆိုကေ ပိုပြည့်စုံလားဖို့။
အချေတိ ရလာပြန်ကေလည်း၊ အချေတိ မကြီးသိမ့်လို့ရာ။
အချေတိ ကြီးလားပြန်ကေလည်း၊ ယင်းသူရို့ အိမ်ထောင်ရက်သား ကျလားလို့ ဗြီးကေ ….
ယင်းပိုင် ယင်းပိုင်နန့် ဘဝမှာ ပျော်ရဖို့စွာတိနန့် အကျွန်ရို့ ဝီးလားကတ်ပါရေ။
အမှန်က အပျော်ဆိုစွာ အဝီးမှာ ရှိစွာ မဟုတ်ပါ။ ကိုယ့်လက်ထဲမှာ အဂု ရှိနိန်ပါရေ။
အဂုရာ ပျော်ရဖို့စွာတိကို မလုပ်ကေ အရာ ဇာခါ လုပ်ပါဖို့သိမ့်လဲ။
ဘဝဆိုတာ မပြတ်လပ်တေ အခက်အခဲတိနန့် အမြဲတမ်း ပြည့်ကျပ်နိန်ပါရေ။ ယင်းအတွက်နန့် “အရှိကို အရှိအတိုင်း နိန်ပနာ ပျော်အောင် လုပ်ဖို့ဆိုပနာ” ကိုယ့်စွာကိုယ် အဂု ဆုံးဖြတ်လိုက်ပါ။
အပျော်ဆိုစွာ လုပ်ရရေ နည်းလမ်းတခုရာ ဖြစ်ပါရေ။
ကိုယ့်မှာ ရှိရေ အချိန်တိုင်းကို တန်ဖိုးထားပါ။
ကိုယ်နန့် အပါးဆုံး လူတိကို ပိုလို့ တန်ဖိုးထားဆက်ဆံပါ။
တယောက်လည်း ကုန်လားရေ အချိန်ကို ပြန်ယူလို့ မရပါ။
ယင်းအတွက်နန့် …
ဘွဲ့ရအောင်ထိ၊
အလုပ်အကိုင်ကောင်း ရအောင်ထိ၊
အိမ်ထောင် ကျအောင်ထိ၊
အချေအငယ် ရအောင်ထိ၊
အိမ်ဝယ်၊ ကားဝယ် ဗြီးအောင်ထိ၊
အချေတိ အိမ်က ထွက်လားအောင်ထိ၊
နောက်နှစ်ထိ၊
အသက် ၆၀ ပြည့်အောင်ထိ …. ထိ … ထိ ဆိုပနာ နောက်ဆုတ် မနိန်ကတ်ပါကဲ့။
အဂု လက်ရှိအချိန်ထက် ပို ပျော်ဖို့ကောင်းအောင် လုပ်လို့ရဖို့ အချိန်ဆိုစွာ လုံးဝ မသေချာပါ။
အပျော်ဆိုစွာ ရောက်ရဖို့ ပန်းတိုင် မဟုတ်ပါ။ ပန်းတိုင်ကို လားရင်း လမ်းမှာ လုပ်ရဖို့ အလုပ်ရာ ဖြစ်ပါရေ။
အေနိန့်က စပနာ “ဖေသာ လိုချင်လို့ အလုပ်လုပ်တေ ဆိုရေ အတွေးကို မတွေးပါကဲ့။” “တခါလည်း မနာကြင်ဖူးရေ ပုံစံနန့် ချစ်ကြည့်ပါ။” “တယောက်လည်း ငါ့ကို ကြည့်မနိန်ဆိုရေ အတွေးနန့် စိတ်ရှိလက်ရှိ ကကြည့်ပါ။”
အေ … အပျော်ဆိုစွာကို တွိလာပါလိမ့်မေ။
ကျော်ဝင်းခိုင်
