သာဒိန်ချေ သူငယ်တန်းအရွယ် …
တရက်နိန့် ဆရာမက “လုံးဝဥသုံ” နန့် ဝါကျ စီခိုင်းရေ။
ထုံးစံအတိုင်း ရှိဆုံးတန်းက စိန်မေ က “မြက်ခင်းသည် လုံးဝဥသုံ စိမ်းနေ၏။” ဆိုပနာ ချက်ချင်း ဝါကျစီရေ။
ဆရာမက “မှန်တော့ မှန်ရေ။ ယကေလည်း မြက်ခင်းတိ တခါတရီ အဝါရောင် သန်းနိန်စွာတိ ရှိလို့ လုံးဝဥသုံ စိမ်းနေရေလို့ ပြောဖို့ခက်တေ။” လို့ ပြောရေ။
အလယ်တန်းက လှမောင်ချေ ကလည်း အားကျမခံ “ဂေါင်းခင်ကြီးသည် လုံးဝဥသုံ ပြာနေ၏။” လို့ ထပြောပြန်ရေ။
“ဂေါင်းခင် ပြာနိန်စွာက မှန်တော့ မှန်ရေ။ ယကေလည်း ယပြတ် ပြာနိန်စွာ မဟုတ်လို့ လုံးဝဥသုံ ပြာနိန်ရေလို့ ပြောလို့မရ။” လို့ ဆရာမက ပြောပြန်ရေ။
အေတခါ သာဒိန်ချေ လက်ထိုးထောင်လိုက်တေ။
“ပြောဇမ်၊ သာဒိန်။”
“ဆရာမ လီလည်စွာမှာ အစိုင်အခဲ ရှိပါလာ။”
“မရှိ၊ သာဒိန်။ လုံးဝဥသုံနန့် လီလည်စွာ ဇာဆိုင်လို့လဲ။”
“ဆိုင်ပါရေ၊ ဆရာမ။ ကျွန်တော့် ဘောင်းဘီထဲမှာ ချီးယိုထားစွာ လုံးဝဥသုံ သေချာနိန်လို့ပါ။”
စံဂိုးအောင်
