သာဒိန်ချေ လေးနှစ်အရွယ် …
ပုန်းတမ်းဝှက်တမ်း ကဇတ်ကတ်ယင်း သာဒိန်ချေ ရီချိုးခန်းထဲကို ဗြီးပနာ ဝင်ပုန်းရေ။
မထင်မှတ်ဘဲ တခါလည်း မမြင်ဖူးစွာတခု မျက်နှာနားမှာ တန်းခနဲ တွိလိုက်ရရေ။
ရီချိုးနိန်ရေ အဘောင်ရှင်က “မြီးချေ၊ မကြောက်ကဲ့။ မကြောက်ကဲ့။ ဖျံချေရာ၊ ဖျံချေ။” လို့ ကမန်းကတမ်း ပြောရေ။
သာဒိန်ချေ ရီချိုးခန်းထဲက ကမန်းကတမ်း ပြန်ထွက်ဗြီးလားရေ။
လေးငါးလလောက် အကြာ တရက်နိန့် …
ကဇတ်နိန်ကတ်တုန်း သီးပေါက်ချင်လာလို့ ရီချိုးခန်းတန်းခါးကို ဝုန်းခနဲ ဆွဲပနာ ဝင်လိုက်တေ။
အေတခါ ရီချိုးခန်းထဲမှာ အိုးတိုးအမ်းတမ်း ဖြစ်နိန်စွာက အီးယောင်။
သာဒိန်ချေက တခေါက် ကြည့်ပနာ “အီးယောင်၊ အေဟင့် ဖျံချေမှန်း သားချေ သိရေ။ ယကေလည်း အဘောင်ရှင် ဖျံချေက အိုပနာ သီနိန်ဗျာလ်လား မသိ။ အရီတိ တွန့်ပနာ၊ ရှာချေ တွဲတောင်း ကျနိန်ရေ။” လို့ ခေါင်းမော့ပနာ ပြန်ပြောလိုက်တေ။
စံဂိုးအောင်
